Lie f desverdriet.info

Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.

Tweede keus

van een vrouw die het niet uitstaat dat hij bij zijn andere vriendin blijft



Het jaar 2006 begon gewoon als alle andere nieuwjaren.
Ik ging gewoon werken, had bezoekjes, deed dingen en alles was hetzelfde. Behalve dat ik met h had afgesproken dat we er een vrolijk jaar van zouden maken. Met H had ik samen bij vrienden oudjaar gevierd.

We hadden niets met elkaar, ik kende hem ongeveer twee jaar, vond hem aardig maar een beetje saai. We zijn ook onafhankelijk naar dat oudejaarsfeest gegaan en ook apart terug maar werden wel die nacht in een bed geleg. Waar niets gebeurde.
De maanden daarna begon hij regelmatig op bezoek te komen. Hij had mij al eens vaker naar huis gebracht en wilde nooit naar binnen maar toen kwam hij ineens. Het probleem bij dit alles is dat hij een vriendin heeft waar hij net een maand mee samenwoonde. Ik ken die vriendin ook en het is zeker geen vriendin van mij: hoewel ze uiterlijk wel wat van mij wegheeft, lijkt ze innerlijk niet op mij.

Op vrijdagavond gaan we altijd eten bij een eetcafé en daar kom ik ze vaak tegen. Ik word dan door hem naar huis gebracht en zij vindt dat niet erg. Dus hij kwam steeds vaker bij mij op bezoek. We gingen wandelen en veel praten en het was erg gezellig. In april van dat jaar was zijn vriendin een weekje weg en ik zou bij hem gaan eten. Ik was helemaal niet gek op hem maar was hem wel veel interessanter gaan vinden. We hadden het heel erg leuk. Die avond zijn we gaan vrijen en ook met elkaar naar bed geweest.
Het was leuk maar niet bijzonder maar ik merkte dat ik er wel op had gewacht. We gingen gewoon verder. Ik had een heel gezellige tijd, omdat er tijdelijk vrienden in mijn huis woonden. Mijn zoon woonde ook nog bij mij met zijn vriendin en H kwam vaak en we deden leuke dingen.
Naar bed gaan kon niet, omdat mijn huis altijd vol was.

Ik was niet echt gek op hem, hij blijkbaar wel erg op mij. Ik ben in juli een maand weggeweest en kreeg mailtjes dat hij heel gek op mij was. Eigenlijk was ik van plan om die afwezige maand te stoppen met hem. Ik had gewetensproblemen over zijn vriendin, die van niets wist.
Ik had mij altijd voorgenomen om nooit iets met een gebonden man te beginnen. Maar het was toch gebeurd en ik kon mij er niet tegen verzetten. Toen ik weer thuis kwam begon het pas echt. We gingen heel vaak wandelen, fietsen, leuke dingen doen en vrijen en ik werd heel gek op hem.

Zijn vriendin vond het allemaal goed (van het vrijen wist ze natuurlijk niets) want ze vindt die dingen niet leuk. Ze is niet romantisch zegt hij altijd. Ze geloofde ook in zijn trouw. Hij heeft mij verteld hoe gek hij op mij was, hoeveel en vaak hij aan mij dacht. Ik had er geen voorstelling van. Maar tegelijkertijd zei hij dat hij nooit met haar zou stoppen, hij kon niet nog een keer het verdriet aan en haar boosheid als het uit zou komen. (zij is zijn vierde echte relatie en we zijn alle drie net vijftig)

Zijn relaties zijn om verschillende redenen gestopt. Ik ken ook nog de vriendin van daarvoor. Het is niet zo dat hij dit, met twee tegelijk, vaker doet. Het is de eerste keer en het is hem overkomen. Net zoals het mij overkwam. Daarbij heeft hij een heel goede baan en hij had het idee dat alles dan zou ophouden. Zij kan erg boos worden - en gelijk heeft ze. Ondertussen probeerde ik steeds te stoppen omdat ik wel een normale relatie wil maar het stoppen lukte niet. Ik ben zo vaak gestopt maar we komen elkaar altijd tegen en willen allebei niet echt stoppen. Ik zie wel in dat ik aan het lijntje word gehouden.


Nooit negatief

Het volgende oudejaar vierden we weer met een groepje, waar zij ook bij was. Wij gingen steeds even weg om een beetje te vrijen. Een paar mensen wisten het inmiddels waaronder mijn beste vriend en hij was het er helemaal niet mee eens. Hij vindt het erg dat ik zo word behandeld en wilde het tegen de vriendin van h zeggen. Ik wil dat niet omdat ik hun relatie niet wil breken. Alleen h kan het aan haar vertellen.We gingen gewoon verder met het verschil dat het vrijen inmiddels heel bijzonder was geworden. Voor mij eigenlijk te bijzonder, iets wat ik nog nooit had meegemaakt. Voor hem is het ook heel bijzonder maar hij doet het ook met haar, hoewel niet vaa. Dat weet ik ook van haar) Ik vind dat haast niet om te verdragen, elke keer wanneer wij hebben gevreeën, gaat hij daarna weer terug naar haar. En kruipt bij haar in bed. En altijd zegt hij dat er niets is om jaloers over te zijn, dat het helemaal niet zo leuk is daar als ik denk. Dat ze een huismus is geworden, dat ze geen interesse heeft in hem etc. hij praat eigenlijk nooit negatief over haar. Maar soms laat hij iets los.Ook probeert hij soms, merk ik, om die relatie weer goed te krijgen. Maar hij houdt ook van mij, zegt hij dan weer.

We gingen min of meer gewoon verder. Steeds meer mensen wisten het inmiddels, waaronder mijn familie en vrienden en iedereen doet of er niets aan de hand is. Hij zegt dat hij heel veel van mij houdt, doet duizend dingen voor mij, helpt mij vaak en we gaan vaak samen hele dagen weg.
Zijn vriendin gelooft nog steeds dat er niets aan de hand is. Maar is dat echt zo?
Hij heeft een superinkomen, een mooi huis. Zij is gek op status en blij met haar mooie positie die ze vast wil houden. Ik denk dat ze haar kop in het zand steekt en het niet wil zien. Ik wil niet voor haar dat het uitkomt, omdat ik zo met haar te doen heb elke keer als ik haar zie. Ik kan het op elk moment laten uitkomen, maar wil dat echt niet.

Als ik hem dan zou kwijtraken, dan moet dat maar. Ik heb zo vreselijk met haar te doen (ik zie haar zo vaak en dan laat ze merken hoe blij ze is met hem, ze gaat zich dan uitsloven door heel banaal te gaan zoenen met hem om maar aan mij en anderen te laten zien hoe gelukkig ze samen zijn) en tegelijkertijd houd ik het in stand door verder te gaan.

Twee jaar relatie

Ik probeer steeds meer afstand te nemen en langzamerhand lukt dat een beetje. Ik probeer me uit alle macht voor te stellen dat hij niet mijn type is. Ik ben onrustig, slordig, rommelig, verdien weinig en leid een ander leven. Hij is rustig, houdt van een opgeruimd huis en verdient heel veel. Ik heb ook altijd het gevoel dat ik daar toch niet tegen op kan. Zij hebben samen zo veel wat ik niet heb en daardoor voel ik me altijd de mindere. En blijkbaar ontbreekt er toch iets bij hun.

In de zomer zijn we een week op vakantie geweest en het was een keibijzondere vakantie, voor ons allebei. Nog steeds had ze geen argwaan of ze verbergt het goed. Ondertussen probeer ik te stoppen.
Hij zegt nog steeds dat hij het niet gaat vertellen aan haar. Hij slaat dicht als ik erover begin. Hij heeft een vriend die hetzelfde is overkomen en die heeft drie jaar lang ellende gehad. Inmiddels heeft hij gezegd dat hij wel een keer met die vriend wil gaan praten ,maar daar heeft hij volgens mij weinig zin in. Anders had hij het allang gedaan.






Nu hebben we voor de derde keer oudejaar gevierd en het was hetzelfde: wandelen en vrijen. Nu vroeg zijn vriendin wel aan de anderen waar we waren. Soms lijkt het erop dat hij wil dat ze het ziet, we vrijen achter haar rug. Ze kan zo binnenkomen en het zien, maar ik denk dat ze expres niet binnenkomt om het niet te hoeven zien. Misschien ben ik in de war en valt het minder op dan ik denk maar alleen al het feit van al die dingen samen doen is opvallend. Ik zie hem gemiddeld drie keer in de week.

Ik heb nu bijna twee jaar een relatie met hem. Ik houd heel veel van hem. Ik word rustig als hij er is en alles is goed. Ik denk dat hij dat ook heeft met het verschil dat hij zijn andere leven niet op wil geven uit angst voor alle ellende die er gaat komen. Vaak denk ik dat zij het helemaal niet gaat uitmaken als ze het echt weet, dat hoeft ook voor mij niet. Ik wil alleen dat ze het weet, omdat dit een oneerlijke verhouding is. Wij houden haar voor de gek.
Ook denk ik dat we wel aan het eind van deze relatie zitten. Ik stop te vaak en hij wordt daar moe van. Het is een baasje dat graag wil dat de dingen gaan zoals hij wil. Hij is niet van plan zich aan mij aan te passen dus ik ben degene die iets moet doen en ik maak het hem te moeilijk. Gelukkig ben ik al een paar weken niet met hem naar bed geweest en dat schept ook een beetje afstand.


Afstand

Ik zie wel steeds beter hoe het allemaal in elkaar zit en denk dat ik gewoon naar het einde moet groeien. Tegelijkertijd heb ik ook het gevoel dat ik wel bij hem zal eindigen, omdat het zo bijzonder is met hem. Het is niet een relatie waarbij hij eens een keer komt om zijn nummertje te maken. Hij is daarvoor veel te vaak bij mij en doet teveel voor mij. En voor vrijen hebben we ook niet altijd tijd. Maar ik moet wel stoppen want ik maak mezelf ongelukkig en ik doe haar verdriet. Dit beheerst mijn leven.

Ik moet stoppen omdat ik ongelukkig word en niet omdat ik niet meer van hem houd en dat vind ik het moeilijke. Ik weet ook niet waarom ik door ga. Of ik bang ben voor de eenzaamheid die daarna gaat komen? Dat ik denk dat ik nooit meer iemand tegen zal komen, of dat ik echt gewoon teveel van hem houd en dit er wel bij neem.
De eenzaamheid.

Een ander probleem is dat ik mijn omgeving van onze gezamenlijke vrienden er ook mee belast, zij weten het en houden braaf hun mond maar vinden dat niet leuk. De een zegt dat ik moet stoppen en de ander dat ik moet doorgaan. Zij houden ook zijn vriendin voor de gek en het is niet netjes dat ik ze daarmee opscheep. Ik weet geen oplossing, behalve dan dat ik stop. Ik ben bang dat ik dan heel veel kwijtraak.

Misschien valt dat wel mee, al het verdriet wat ik nu heb is ook niet mis. Het opschrijven van dit helpt , maar lost het probleem niet op. Voor mij is het grootste probleem het feit dat ik te weinig controle heb over mijn eigen leven. Sommige mensen zijn zo sterk dat ze kunnen stoppen met dingen die ze niets opleveren en ik kan dat niet.

Ik ben nu ruim een maand verder en met heel veel moeite lukt het mij om afstand te nemen. Ik kan het alleen door ruzie te maken met hem. Ik vind het vreselijk dat het voorbij is maar ik heb er geen zin meer in om genoegen te nemen met restjes en een soort tweedekeus te zijn. Ik heb echt verdriet, ik weet dat hij het ook niet leuk vindt maar hij wil in ieder geval nog niet iets anders. Ik hoop dat ik het volhoud en dat denk ik ook wel en ik heb begrepen dat ik, omdat dit een negatieve keus is, mij moet leren concentreren op de toekomst, er is nog veel mogelijk met andere mannen en door bij hem te blijven, waarbij ik steeds ongelukkiger werd, gebeurt er nooit meer iets anders. Ik ben inderdaad nu veel kwijtgeraakt: heel veel leuke gezellige dingen en het superbijzondere vrijen. En daar moet ik nog uitkomen.

Hoe moet ik nu verder?

Saskia Dorst